Widzimy w sumie więcej jak 50% powierzchni Księżyca- libracja

Z definicji dla tego przypadku, libracja to typ zjawiska polegający na oscylacyjnym, wahadłowym, nieregularnym ruchu Księżyca, co pozwala na obserwację więcej niż połowy tarczy tego obiektu, w przypadku Księżyca jest to 59%.

• Eliptyczność orbity Księżyca wywołuje librację w długości; Księżyc, okrążając Ziemię, poruszając się ze zmienną prędkością kątową, a prędkość obrotu wokół własnej osi pozostaje stała. W efekcie Księżyc w perygeum obraca dla nas zbyt wolno, a w apogeum za szybko, stopniowo odsłaniając odpowiednio swoją wschodnią i zachodnią stronę. Maksymalne wychylenie ma miejsce ok. tydzień przed i po perygeum, i nie przekracza ±7,9°.
• Wpływ na librację w długości ma również przyciąganie Słońca i innych planet, które deformuje orbitę Księżyca.
• Nachylenie osi obrotu Księżyca do płaszczyzny orbity wokół Ziemi wywołuje librację w szerokości. Księżyc poruszając się po swojej orbicie zwraca się nieznacznie ku Ziemi na przemian północnym i południowym biegunem. Wahania nie przekraczają ±6,7°.

    Obrót Ziemi dookoła własnej osi wywołuje librację dzienną, inaczej paralaktyczną. Ziemski obserwator uczestnicząc w ruchu obrotowym Ziemi może oglądać Księżyc z różnych stron. Różnice na dwóch przeciwległych krańcach naszej planety sięgają jednak zaledwie około ±1°.
    Do wychyleń tarczy Księżyca w niewielkim stopniu przyczynia się także libracja fizyczna. Księżyc, zatrzymany w swym ruchu obrotowym, nie przestał się nigdy chybotać. Dodatkowo ziemskie pole grawitacyjne oddziałuje na jego niesferyczność, cały czas ten ruch pobudzając. Amplituda wahań wynosi ok. ±0,04°