Praca z dzieckiem niedosłyszącym w szkole podstawowej

Zarządzenie nr 29 MEN z dn. 4 października 1993 r. (Dz. Urz. MEN z 1993 r., Nr 9, poz. 36) reguluje, iż dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi mogą realizować obowiązek szkolny w przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych i integracyjnych przy dostosowaniu treści, metod oraz organizacji pracy do potrzeb edukacyjnych i możliwości rozwojowych uczniów. Podstawową zasadą funkcjonowania nauczania i wychowania integracyjnego jest przekonanie, że wszystkie dzieci w miarę możliwości powinny uczyć się razem, niezależnie od doświadczanych przez nie trudności oraz różnic.

W ostatnich latach coraz więcej dzieci z wadami słuchu uczy się w szkołach podstawowych, uczęszczają do klas integracyjnych, albo objęte są nauczaniem zintegrowanym lub do szkól publicznych i wtedy staja się problemem dla wielu nauczycieli, którzy są przerażeni, nie maja odpowiedniej wiedzy i musza gwałtownie uzupełnić swoja wiedze w tym zakresie.
Rodzice pragną, aby ich dziecko mimo dużego niedosłuchu uczęszczało do szkoły podstawowej, w miejscu jego zamieszkania, gdyż sami chcą wychować dziecko w domu rodzinnym, zapewnić mu jak najlepszą opiekę. Specjaliści kierując dziecko z wadą słuchu do nauczenia w szkole
podstawowej ogólnodostępnej, powinni z rodzicami omówić, czy dziecko niedosłyszące spełnia zasadnicze warunki, które w dużym stopniu umożliwiają mu sprostanie wymaganiom edukacyjnym w nauczaniu zintegrowanym. Do tych warunków zaliczamy przede wszystkim:

1. Zachowany kontakt słowny – rehabilitacja mowy dziecka była rozpoczęta dużo wcześniej przed podjęciem nauki w kl. I, możliwy jest spontaniczny kontakt werbalny z rówieśnikami i osobami dorosłymi spoza rodziny. Dziecko posiada indywidualny, dobrze dobrany aparat słuchowy, z którego korzysta w szkole i w domu oraz pozostaje pod stałą opieką surdologopedy
w Poradni Rehabilitacji Dzieci z Wadami Słuchu i Mowy.

2. Przeciętny poziom rozwoju umysłowego brak dodatkowych poważnych zaburzeń rozwojowych. Wysokie możliwości intelektualne sprzyjają lepszemu opanowaniu zasobu słownictwa i rozwoju mowy, a postęp w komunikacji słownej stymuluje w naturalny sposób procesy poznawcze. Dzieci z obniżonym poziomem intelektualnym mają większe trudności w przyswajaniu pojęć abstrakcyjnych, zrozumieniu złożonych poleceń i zadań. Wymagają też znacznie więcej powtórzeń przy utrwalaniu nowych wiadomości – szybciej męczą się wysiłkiem umysłowym, często mają obniżoną motywację do uczenia i duże trudności z koncentracją uwagi. Mogą występować zaburzenia w obrębie innych zmysłów, np. obniżenie sprawności ruchowej, zaburzenia sprawności grafomotorycznej i niska koordynacja wzrokowo – słuchowa, które są spowodowane przez ten sam czynnik, który wywołał niedosłuch.
Tak, jak u dzieci słyszących również i u dzieci z wadami słuchu mogą występować zaburzenia o charakterze dyslektyczno - dysgraficznodysortograficznym. Mogą one utrudniać naukę mowy, opóźniać poziom nauki czytania i pisania. W przypadku stwierdzenia poza niedosłuchem, sprzężonych deficytów rozwojowych w zakresie analizatora wzrokowego i słuchowego, bądź obniżonego poziomu sprawności grafomotorycznej – konieczne są dodatkowe ćwiczenia stymulujące rozwój zaburzonych funkcji percepcyjno – motorycznych w ramach zajęć korekcyjno – kompensacyjnych lub dodatkowe zajęcia dydaktyczno wyrównawcze z elementami tych ćwiczeń. Poważne zaburzenia funkcji analizatora słuchowego mogą być rekompensowane i wspomagane przez prawidłowy rozwój funkcji analizatora wzrokowego, a także innych zmysłów jak dotyku, powonienia i smaku. Zaburzenia i sprzężone deficyty rozwojowe w zakresie funkcji percepcyjno – motorycznych dziecka słabo słyszącego są przyczyną dużych trudności w zakresie analizy i syntezy słuchowej i wzrokowej, a obniżony poziom pamięci wzrokowej i spostrzegawczość utrudnia umiejętność odczytywania mowy z ust – przez co kontakt słowny dziecka z otoczeniem może być znacznie gorszy.

3. Dobra motywacja dziecka do nauki.
O postępach szkolnych dziecka niedosłyszącego i rozwoju kontaktów społecznych w środowisku słyszących rówieśników, decyduje jego wysoka motywacja do nauki i chęć uczenia się wraz z nimi. Istotne znaczenie mają takie cechy jego osobowości jak wytrwałość, umiejętność skupienia uwagi, duża odporność psychiczna na niepowodzenia i dojrzała motywacja dziecka do uczenia się mowy. Dużą rolę odgrywa też czynnik domysłu – jako wynik spostrzegawczości, wzrokowego zapamiętywania i kojarzenia sytuacyjnego pewnych informacji – doskonalący się równolegle z rozwojem zasobu słownictwa dziecka i umiejętnościami odczytywania mowy z ust. Dzieci zahamowane emocjonalnie są nieśmiałe, niepewne – odczuwają lęk i duży stres, który hamuje ich aktywność na lekcji i utrudnia nawiązywanie kontaktów społecznych. Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo nie potrafią skupić uwagi nawet przez krótką chwilę, wymagają stałej pomocy nauczyciela, szybko rezygnują z podjętych zadań, okazują niechęć do podejmowania dodatkowych ćwiczeń. Z tych względów napotykają na duże trudności w nauce i wymagają znacznie więcej pomocy indywidualnej ze strony nauczyciela i rodziców oraz specjalnych zabiegów terapeutycznych.

4. Gotowość ze strony rodziców do zapewnienia dziecku dodatkowej i systematycznej pomocy w nauce oraz utrzymywania stałej współpracy ze szkołą i nauczycielką uczącą dziecko. Rodzice muszą być świadomi podejmowanego trudu pracy z dzieckiem, że samodzielnie bez stałej ich pomocy, nie jest w stanie opanować podstawowych umiejętności szkolnych. Zapewnienie dobrego aparatu słuchowego umożliwi dziecku wykorzystanie resztek słuchu i ułatwi lepsze odczytywanie mowy z ust. Rodzice w naturalnych warunkach, powinni stale aktywizować dziecko do mówienia, podtrzymywać jego wypowiedzi za pomocą gestów i mimiki twarzy. Należy doskonalić poziom rozumienia mowy poprzez ciągłą rozmowę z dzieckiem, gdyż nie ma mówienia bez rozumienia.

Społeczna integracja dzieci z wadą słuchu wśród słyszących rówieśników w szkole podstawowej.
Do kl. I trafiają dzieci o różnym stopniu ubytku słuchu i bardzo różnie przygotowane do porozumienia się werbalnego, od czego też zależy ich rozwój poznawczy, emocjonalny i społeczny. Dlatego też przed rozpoczęciem nauki w szkole dziecko niedosłyszące powinno już wcześniej uczęszczać do oddziału przedszkolnego także w grupie dzieci słyszących. Podstawowym warunkiem dobrej współpracy nauczyciela z dzieckiem z wadą słuchu jest jego zaangażowanie emocjonalne, pełna akceptacja dziecka oraz gotowość do podjęcia ogromnego wysiłku pracy z dzieckiem niepełnosprawnym. Dlatego też nauczyciel rozpoczynając pracę z tym dzieckiem, powinien okazać mu dużo życzliwości, a jednocześnie wnikliwie go obserwować, by rozpoznać jego umiejętności i szukać możliwości nawiązywania dobrego z nim kontaktu. Przede wszystkim powinien też skorzystać z pomocy rodziców i specjalistów zajmujących się dotychczas rehabilitacją mowy dziecka, aby przekazali dotychczasowe spostrzeżenia odnośnie rozwoju intelektualnego dziecka i poziom rozwoju mowy. Rozpoczynając pracę z uczniem niesłyszącym, nauczyciel powinien wyjaśnić pozostałym dzieciom w klasie, jakie trudności może mieć ich niesłyszący kolega w porozumiewaniu się. Uczniowie powinni też wiedzieć, że aparat słuchowy służy do wzmacniania wszystkich dźwięków dochodzących do ucha – również hałasu – ale nie przywraca słuchu. Dlatego też, ich niesłyszący kolega, może czegoś nie usłyszeć, albo nie zrozumieć od razu, ale przecież widzi, myśli i czuje oraz może być z powodzeniem uczestnikiem wspólnej nauki, zabawy i wycieczki. W zależności od wsparcia psychicznego nauczyciela oraz właściwego zrozumienia jego trudności przez pozostałych kolegów w klasie jest on w stanie przełamać swój ogromny stres psychiczny i poczuć się zaakceptowanym w klasie. Dziecko z wadą słuchu nigdy nie może być faworyzowane przez nauczyciela, lecz powinno być traktowane podobnie jak jego słyszący koledzy – we wszystkich innych sprawach, które nie maja związku z wadą słuchu. Ważne jest podkreślanie przed klasą jego postępów, szczególnych uzdolnień – jego mocnych stron – oraz wkładu pracy. Nauczyciel powinien też stworzyć niesłyszącemu dziecku, optymalne warunki odbioru mowy podczas lekcji.

Przede wszystkim należy zapewnić dobre oświetlenie klasy oraz miejsce w pierwszej ławce w rzędzie od okna. Uczeń będąc blisko nauczyciela (od 0,5 – 1.5 m.) którego twarz jest dobrze oświetlona, może słuchać jego wypowiedzi i jednocześnie odczytywać mowę z ust. Należy też, umożliwić dziecku odwracanie się w kierunku innych kolegów odpowiadających na lekcji – co ułatwi lepsze zrozumienie ich wypowiedzi. Nauczyciel mówiąc do całej klasy, powinien stać w pobliżu dziecka zwrócony twarzą w jego stronę - nie powinien chodzić po klasie, czy być odwrócony twarzą do tablicy – to utrudnia dziecku odczytywanie mowy z ust nauczyciela. Podobnie też strój i wygląd nauczyciela m.in. broda czy wąsy zasłaniające usta, ciemne okulary, długie kolczyki w uszach pani – rozpraszają uwagę dziecka. Należy mówić do dziecka wyraźnie używając normalnego głosu i intonacji, unikać gwałtownych ruchów głową czy nadmiernej gestykulacji.          Należy zadbać o spokój i ciszę w klasie – eliminować zbędny hałas m.in. zamykać okna przy ruchliwej ulicy, unikać szeleszczenia kartkami papieru, szurania krzesłami – to utrudnia dziecku rozumienie poleceń nauczyciela i wypowiedzi innych uczniów, powoduje też większe zmęczenie. Nauczyciel winien upewnić się czy polecenia kierowane do całej klasy są właściwie rozumiane przez dziecko niedosłyszące. W przypadku trudności zapewnić mu dodatkowe wyjaśnienia, sformułować inaczej polecenie, używając prostego, znanego dziecku słownictwa. Można też wskazać jak to polecenie wykonuje jego kolega siedzący w ławce.

Dziecko z wadą słuchu ma trudności z równoczesnym wykonywaniem kilku czynności w tym samym czasie, nie jest w stanie słuchać nauczyciela – co wymaga obserwacji jego twarzy – jednocześnie otworzyć książkę na odpowiedniej stronie i odnaleźć wskazane ćwiczenie. Dlatego często nie nadąża za tempem pracy pozostałych uczniów w klasie. Dziecko niedosłyszące powinno siedzieć w ławce ze zdolnym uczniem, zrównoważonym emocjonalnie, który chętnie dodatkowo będzie pomagał np. szybciej otworzy książkę, wskaże ćwiczenie, pozwoli przepisać notatkę z zeszytu itp. W czasie lekcji wskazane jest używanie jak najczęściej pomocy wizualnych i tablicy (m.in. zapisanie nowego tematu, nowych i ważniejszych słów związanych z tematem, dat na lekcji historii), aby dziecku ułatwić zrozumienie nowego tematu. Należy umożliwić uczniowi przemieszczanie się w klasie tam, gdzie dzieją się ważne doświadczenia. Poprzez bliższą obserwację zapewnić poznanie wielozmysłowe – także z udziałem wzroku, dotyku i słuchu. Do dziecka niedosłyszącego zwracamy się po imieniu, aby zwrócić jego uwagę na twarz osoby mówiącej, unikamy gwałtownego dotykania, szarpania – w celu nawiązania kontaktu. Do zadań rodziców i nauczyciela należy przełamywanie dużego stresu i napięcia emocjonalnego, jaki towarzyszy dziecku przy nawiązywaniu kontaktów z osobami dorosłymi i rówieśnikami, a także podczas jego wypowiedzi przy tablicy wobec całej klasy. Dlatego też konieczne jest aktywizowanie dziecka do rozmowy poprzez zadawanie prostych pytań, podtrzymywanie jego odpowiedzi przez dopowiadanie pojedynczych słów, umowne gesty, mimiką twarzy.
- Należy unikać pytań - czy rozumiesz?, bo najczęściej kiwnie głową potakująco. Podobnie też pytania w formie intonacji np. Pada deszcz?, odrobiłeś lekcje? – dziecko odbiera jak twierdzenie – nie odczytując formy pytającej. Dlatego też, dziecko należy zapytać: Czy pada deszcz? Czy odrobiłeś lekcje?
 Nauczyciel powinien często zwracać się do dziecka niesłyszącego na lekcji, zadawać pytania – ale nie dlatego, aby oceniać jego wypowiedzi, ale by zmobilizować ucznia do lepszej koncentracji uwagi i ułatwić mu lepsze zrozumienie tematu.

Chcąc bardziej doskonalić umiejętności językowe dziecka, należy najpierw skoncentrować się na wzbogaceniu zasobu słownictwa biernego i czynnego oraz zrozumieniu (np. prostych pytań, czy poleceń a następnie dłuższych wypowiedzi). Rozumienie zwykle wyprzedza mówienie, oznacza to, że uczeń znacznie więcej rozumie – posiada więcej wiadomości, niż potrafi przekazać w sposób werbalny.
Nauczyciel znając poziom rozwoju mowy dziecka i specyficzne problemy językowe – powinien indywidualizować zadania na lekcji i dostosować wymagania edukacyjne do jego możliwości. Pracując z dzieckiem niedosłyszącym należy pamiętać, że nadrzędnym celem jest rozwijanie funkcji komunikacyjnej – umożliwienie dziecku skuteczne porozumiewanie się w różnych sytuacjach życia codziennego np. w sklepie, u fryzjera, u lekarza, w autobusie itp. Dlatego też wskazany jest aktywny udział dziecka w różnych formach zajęć klasowych i szkolnych takich jak np.

- ćwiczenia zespołowe i indywidualne,
- gry dydaktyczne, konkursy,
- prace społecznie użyteczne na rzecz klasy (dyżurny w klasie wraz z kolegą),
- akademie i apele szkolne z udziałem całej klasy (rola dziecka jest dostosowana do jego możliwości).

Dziecko uczestnicząc aktywnie w różnych formach zajęć szkolnych doskonali koncentrację uwagi, pamięć, spostrzegawczość wzrokową a także umiejętności kojarzenia sytuacyjnego i zapamiętywania pewnych wiadomości. Staje się bardziej samodzielne oraz czuje się pełnowartościowym kolegą
akceptowanym w klasie. Uczniowie klas III-IV dobrze słyszący, są już w stanie samodzielnie czytać teksty, ze zrozumieniem treści na etapie słownikowo semantycznym. W przypadku dzieci niedosłyszących wielu pozostaje na tym etapie, albo z dodatkową pomocą dorosłych czytają teksty literackie, lektury szkolne i książki młodzieżowe.

Kolejny III etap określany czytaniem interpretacyjno domyślnym – na tym poziomie dziecko potrafi już samodzielnie zrozumieć treść tekstu bez pomocy dodatkowej. Uczeń potrafi poprawnie zrozumieć przenośnie i inne środki stylistyczne, zauważyć w tekście a także określić związki przyczynowoskutkowe – stara się samodzielnie opowiadać treść – chętnie już samodzielnie czyta książki – co umożliwia mu dalsze samokształcenie.
Nauczyciel znając możliwość dziecka niedosłyszącego w zakresie rozwoju mowy powinien indywidualizować wymagania edukacyjne w zakresie czytania tekstów i interpretacji treści . Dziecko może w domu, z pomocą rodziców, zapoznać się z treścią całego opowiadania, ale podejmuje próbę opowiadania tylko jednego wydarzenia lub określoną część tekstu. Zachęcamy dziecko do formułowania
odpowiedzi na pytania w oparciu o zdania lub zwroty zawarte w tekście. Zwracamy uwagę na poprawne użycie form gramatycznych. Z uwagi na wolne tempo czytania, dziecko potrzebuje więcej czasu na przeczytanie całej książki, dlatego z pomocą rodziców czyta całą lekturę lub tylko wskazany rozdział. Dla ułatwienia zrozumienia treści nauczyciel może podać dziecku pytania pomocnicze, na które powinien przygotować odpowiedzi – czytając wcześniej lekturę. Mogą one dotyczyć:

- głównego bohatera lektury, jego wyglądu, wykonywanych zadań
- określenie miejsca, czasu akcji
- opowiadania najważniejszego wydarzenia , jego przebiegu i zakończenia
- oceny postępowania bohaterów.

Omawiamy z dzieckiem istotne pojęcia – wyjaśniamy nowe słownictwo – wykorzystując dotychczasowy zasób słownictwa i doświadczeń życiowych, odwołujemy się do wyobrażeń dziecka.
Nauczyciel może ułożyć plan kolejnych wydarzeń w formie zadań niedokończonych, a uczeń sam dopisuje ich zakończenie na podstawie treści tekstu. Dziecko czytając lekturę, krótkie opowiadanie – może założyć swój słowniczek niezrozumiałych zwrotów – dotyczących treści tekstu, wyjaśniać w oparciu o słownictwo znane już wcześniej , rysunki schematyczne itp. Może też dopisywać nowe zwroty, przenośnie, porównania –
rozszerzać zasób słownictwa na określony temat lub związanego z ważniejszymi wydarzeniami w rodzinie: np. dzień urodzin, dzień matki, inne święta i tradycje, wydarzenia klasowe – wycieczka do parku, kina, teatrzyku. Należy też wcześniej zapoznać dziecko ze sposobem korzystania ze słowników alfabetycznych z ilustracjami np. słownik ilustrowany – encyklopedia „Świat dziecka” – co ułatwi dziecku w przyszłości korzystanie z encyklopedii i słowników ortograficznych.

Dziecko niedosłyszące, jeżeli ma trudności z opanowaniem poziomu graficznego pisania – to nie są one uwarunkowane niedosłuchem. Większe trudności napotyka przy opanowaniu poprawnej pisowni. Błędy w pisaniu spowodowane są niedosłuchem i zaburzoną wymową, dziecko pisze fonetycznie, tak, jak mówi i słyszy. Dlatego też uczeń niedosłyszący często myli głoski dźwięczne i bezdźwięczne, nie różnicuje głosek z trzech szeregów s-z-c-dz, sz-ż-cz-dż, ś-ź-ć-dź (np. zamiast „z” dziecko może napisać każdą inną literę s,ż,sz). Nauczyciel powinien wskazać dziecku litery – odpowiedniki jakich głosek myli najczęściej. Zwrócić uwagę na istotne elementy różnicujące głoski i na ich obraz artykulacyjny np. Jeżeli dziecko myli w pisaniu litery s, c, sz, to należy wskazać gestem i graficznie pokazać dziecku, że głoska „s”– jest „długa” a głoskę „c” mówimy „krótko” – obie wymawiając układamy usta jak do uśmiechu, głoskę „sz” wymawiamy „długo” a usta układamy w „ryjek”. Dziecko z niedosłuchem popełnia mniej błędów ortograficznych ale często zamienia i gubi litery, pomija cząstki wyrazów, myli końcówki – co powoduje zmianę treści znaczenia wyrazów, czasem pisze bezsensowne zlepki liter – w przypadku niezrozumienia ich znaczenia. Ucząc dziecko poprawnej pisowni należy wykorzystywać zarówno pamięć wzrokową, słuchową, a także swoistą pamięć „motoryczną” – w oparciu o ćwiczenia manualne ręki – utrwalać wzory poprawnego pisania .
W początkowym etapie nauki pisania bazujemy na lepszej pamięci wzrokowej i spostrzegawczości – stosujemy często ćwiczenia w przepisywaniu, uzupełniania tekstów z lukami wyrazowymi lub brakującymi literkami. Poprzez wielokrotne zapisywanie wyrazów, sprawdzanie ich pisowni przy przepisywaniu z tablicy lub książki do zeszytu – doskonalimy samokontrolę i wrażliwość ortograficzną dziecka. – Pisanie z pamięci – poprzedzamy wcześniejszą analizą i syntezą sylabowo – głoskową wyrazów, wyjaśnieniem poprawnej pisowni ortograficznej. Analiza pisowni z pomocą rodziców, którzy powinni przybliżać zasady ortograficzne i wdrażać dziecko do poprawnej wymowy.

Ćwiczenia w pisaniu z pamięci (wyrazów lub zdań) zawsze kończymy sprawdzianem poprawnej pisowni – dziecko porównuje swój napisany tekst ze wzorem i poprawia błędy. Pisanie ze słuchu jest najtrudniejszą formą pisania, a szczególnie dla dziecka z zaburzonym słuchem i nieprawidłową wymową. Dlatego też możemy stosować ćwiczenia w pisaniu ze słuchu tylko wyrazów lub zdań, wcześniej z dzieckiem utrwalonych, w oparciu o znane mu słownictwo. Należy dyktować całe zdania lub części zdania – mającą znaczenie, unikać dyktowania pojedynczych słów – utrudnia to zrozumienie treści.

Pisanie ze słuchu jeżeli dziecku niedosłyszącemu sprawia duże trudności – można zastąpić inną formą ćwiczeń w pisaniu – indywidualizujemy zadania i dostosowujemy do możliwości dziecka. Mogą to być ćwiczenia polegające na:

- układaniu zdania z podanej rozsypanki wyrazowej do treści obrazka
- przepisywaniu zdań z uzupełnieniem „luk” odpowiednimi wyrazami
- porządkowaniu loteryjki gramatyczno – ortograficznej z utrwaleniem znanych zasad pisowni i zwrotów gramatycznych – dobieraniem odpowiednich wyrazów, uwzględniając ich rodzaj, osobę, liczbę. Przy ocenie prac pisemnych dziecka nie uwzględniamy błędów wynikających z niedosłuchu, one nie powinny obniżyć ogólnej oceny pracy. Błędy mogą stanowić dla nauczyciela podstawę, do podjęcia z dzieckiem dalszej pracy samokształceniowej i korekcyjnej oraz ukierunkowania rodziców do dalszej pracy w domu . Błędy w pisowni należy oceniać opisowo, udzielając dziecku wskazówek do sposobu ich poprawienia.

Problemem jest też oceniania osiągnięć dydaktycznych i wychowawczych ucznia z wadą słuchu. Przy ocenie wiadomości i umiejętności ucznia niedosłyszącego nauczyciel powinien uwzględnić indywidualne możliwości ucznia, dodatkowe trudności w realizacji wymagań edukacyjnych szkoły ogólnodostępnej, wynikające z jego zaburzeń rozwojowych. Nauczyciel powinien dokonać pewnej selekcji materiału nauczania, szczególnie uwzględnić podstawowe wiadomości, dostosować wymagania edukacyjne do możliwości psychofizycznych ucznia (m.in. poziomu rozwoju mowy, umiejętności przekazywania zdobytych wiadomości, a także poziomu odporności na stres – jaki towarzyszy dziecku w sytuacji wypowiadania się przed klasą). Nie chodzi tu o ulgowe traktowanie ucznia głuchego, ale o wymaganie od niego tego, co pozwoli mu na przyswojenie podstawowych wiadomości i umożliwi jego ogólny rozwój, Uczeń niedosłyszący jest w stanie opanować konieczne i podstawowe wiadomości zawarte w programie nauczania ale wymaga na to znacznie więcej czasu i wkładu pracy, w porównaniu z uczniem słyszącym. Przy ocenie osiągnięć ucznia z wadą słuchu należy bardziej docenić własną aktywność i wkład pracy ucznia, a także jego stosunek do obowiązków szkolnych (systematyczność, obowiązkowość, dokładność). Należy też uwzględnić zainteresowanie przedmiotem, które może ono być uwarunkowane stopniem trudności. Najtrudniejsze dla ucznia niedosłyszącego są przedmioty humanistyczne, język polski, języki obce, historia (trudne są pojęcia historyczne, czasu i przestrzeni).
Duże trudności w opanowaniu języka polskiego sprawia poprawna pisownia, opanowanie gramatyki, składni i ćwiczenia stylistyczne. Nie jest w stanie samodzielnie czytać i zrozumieć treści obszernych lektur szkolnych. Uczeń posiada znacznie większy zasób wiadomości, ale nie potrafi ich przekazać z uwagi na trudności w formułowaniu samodzielnych wypowiedzi, stąd wynika potrzeba dostosowania i indywidualizacji metod nauczania oraz sprawdzania zdobytych wiadomości . Konieczne jest zapewnienie na sprawdzianach i kartkówkach więcej czasu z uwagi na wolniejsze tempo pracy dziecka.
Przy ocenie samodzielnych prac pisemnych ucznia niedosłyszącego należy uwzględnić zasób słownictwa, poziom wiadomości, samodzielny wysiłek i wkład pracy dziecka z pominięciem błędów artykulacyjnych i spowodowanych niedosłuchem. W przypadku dużej ilości błędów różnego typu, stosować ocenę opisową. Udzielić wskazówek jak dziecko może je poprawić w domu ( z pomocą rodziców).

W ocenach dziecka niepełnosprawnego powinny przeważać oceny pozytywne, pochwały, nagrody, gdyż one spełniają funkcję rewalidacyjną. Ocena negatywna bardziej onieśmiela dziecko niesłyszące, pogłębia jego bierność i brak wiary we własne możliwości. Nasila się kompleks niepełnosprawności.

Nauczyciel może postawić uczniowi z wadą słuchu ocenę negatywną, ale pod warunkiem, że wyjaśni mu za co ją otrzymał oraz będzie wiedział w jaki sposób może ją poprawić i kto mu pomoże! Zasadniczym przedmiotem oceny ucznia niedosłyszącego należy przyjąć jego stosunek do nauki, wyniki wychowania są w jego sytuacji ważniejsze niż poziom wiadomości i umiejętności szkolnych. Przyszłość tego dziecka zależy od właściwej postawy do pracy i obowiązków, rozwoju zainteresowań, aktywności i samodzielności. Poprzez dalszą systematyczną pracę, pilność i chęć do nauki może wyrównać w przyszłości braki w wiadomościach, których na tym „etapie” nauki nie jest w stanie opanować. Ocena w przypadku ucznia niedosłyszącego ma przede wszystkim spełnić funkcję wychowawczą i rewalidacyjną a w mniejszym zakresie dydaktyczną.
 
Na podstawie:
Janina Wyczesany „Dziecko z wadą słuchu w szkole podstawowej”,Wydawnictwo SPONSOR 1992r.
 Pr. Zbiorowa Urszula Buryn, Teresa Huboj „Mój uczeń nie słyszy”, M.E.N. W-wa 2001r.

http://www.sluchowisko.net/